Fyndið, við hjónin horfðum á söngvakeppni framhaldsskólana í gær og það var fyndið. Eiginmaðurinn var svo pirraður yfir frammistöðunni að hann hljóp fúll í burtu úr sófanum og sakaði hann mig um að pína sig með endalausum bjánhrolli og hrillingi vegna þess að ég ríghélt í fjarstýringuna. Ég skemmti mér konunglega! En eitt fannst mér eftirtektarvert það var að strákarnir sem tóku þátt voru sko ekkert hræddir við að sína tilfinningu og vera með ástarjátningar og næstum fella tár og ég veit ekki hvað. Þegar ég var í fjölbraut þá gat strákur alveg eins komið nakinn framm eða það hefði þótt næstum meira kúl heldur en að syngja ástarljóð og sýna alvöru tilfinningu. Eru þetta áhrif jafnréttis??? Veit ekki...

Ég... en þú?